دست نوشته ی یه نفر که الان پیشم نیست:

روزگارم بی ترحم بین ما فاصله انداخت

پر پروازو بهت داد،واسه ی من قفسی ساخت

شاید این تقدیر من بود که به روزگار ببازم

غصه ی سکوت عشق و توی تنهایی بسازم

رفتیو غرور چشمام بی تو بی صدا شکسته

با غرور تلخ  چشمات بغض لحظه هام شکسته

غم سنگین جدایی دلمو دیوونه کرده

غربت ثانیه هامو اسیر زمونه کرده

با نگاهه من غریب،روزارو بی تو شمردن

بی نفس های تو من هم آرزومه جون سپردن

 "خدا نگهدار"